Kemalistler AKP'yi emekçilerden nasıl kurtardı?

Geçen hafta SSGSS tasarısına karşı yükselen muhalefet, AKP'ye ve diğer muhafazakâr partilere yakın duran emek örgütlerini içine almıştı. Tuzla'daki can kayıplarını engelleyemeyen Çalışma Bakanı Çelik'in Can Dündar'ın programında hataları ortaya çıktıkça sinirlenmesini müteakip Erdoğan'ın mülayim sendikacıları bile yalancılıkla suçlayan açıklaması, emekçilerin kendi gündemlerini kitlesel olarak anımsamalarına yardımcı oldu. Yeni bir hareket ortaya çıkmaya başlıyordu.

Türban AKP için aslen politik-iktisadi bir araç. AKP liderleri pahalı arabalara binen, yat, kat, at sahibi elitler. Merkeze yerleşen bu elitler, kendilerini destekleyen emekçileri marjinal-leştiren, toplumun kıyısına köşesine iten neo-liberalizmin en inançlı uygulayıcıları.

Bu ılımlı Müslüman burjuvalar, emekçiler tarafından iktidara taşındı. AKP'yi iktidarda tutacak en önemli etken, İslamcı burjuvalarla emekçiler arasındaki sınıf-şaşkını ittifakı tamir edebilme potansiyeli. AKP'nin marjinalleşen kitlelere sınıfsal bir dikey hareket sağlaması mümkün değil.

Ama bu kitlelere bir tür sembolik hareket alanı açması gerekiyor ki marjinallikle birlikte gelen dışlanmışlık hissiyatı sınırlansın. Türban krizi çıkartmak AKP için bu sınıfsal krizi çözüyor. AKP seçim zamanı zekâtçılık üzerinden kurduğu sınıfsal ittifakı, seçim zamanı dışında kadın bedeni üzerinden peydahladığı türban siyasetiyle tamir ediyor. Türbanın altında bu var.

Üniversitelerde türban serbest olunca sıra başka yerlere gelecek. Ve hatta ilkokullara kadar inecek. Zira AKP, kitleleri marjinalleştirdikçe kendilerini merkezde hissedecekleri sembolik savaşlar çıkaracak. Buna iktisaden ve siyaseten mecbur.

AKP'nin türban siyasetinin asli içeriğini SSGSS yasa tasarısına karşı örgütlenen eylemler görünür kıldı. Ama tam ak parti kara parti ortaya çıkacakken, muhafazakâr Kemalistler düşen maskeyi alıp AKP'nin suratına tekrar taktılar!

Emekliliği fiilen ortadan kaldıran SSGSS yasa tasarısı AKP tabanını bölmüş, emekçiler sınıfsal tepkilerini örgütlemeyi başarmıştı. AKP hiç olmadığı kadar kötü köşeye sıkışmış, kaçacak delik arıyordu. Ya geri adım atacak ve tasarıyı ciddi olarak değiştirecek, ya da türban üzerinden tamir ettiği sınıfsal ittifakın üzerine abanacaktı. Birincisi zengin züppe İslamcıları çileden çıkarırken, ikincisi oy tabanını tehlikeye sokacaktı.

Emekçiler AKP'nin maskesini tutup aşağı çektiler, Kemalistler alıp yerine taktılar. AKP'nin sınıfsal zulmü bu kadar açıkça ortaya çıkmışken, ondan yeniden bir mazlum peydahladılar. AKP'yi kapatma talebi, emekçilerin gün ışığına çıkarttığı AKP'nin sınıf siyasetini bir hamlede tekrar karanlığa gömdü. Kemalist muhafazakârlar İslamcı kardeşlerini işte böyle kurtardı.

Emek hareketinin üzerinde ısrarla düşünmesi gereken mesele, bu çelmeden nasıl kurtulacağı. Zira kurtulamazsa biz istediğimiz kadar örgütlenelim, Kemalist ve neo-İslamcı seçkinler beraber duracak bir yer bulur. Kavga eder görünürken bile.