Bisikletle gelen adam...

Mikael'e başlıktaki ismi çocuklar taktı.

İlk karşılaştığımızda, bir yaz sabahı, bisikletin üstünde, kan ter içinde, Ünye'den çıkmış bizim Çamiçi Yaylası'na doğru tırmanıyordu.

Arabayla öylece geçtik yanından. Annem dağa tırmanışına acıdı. Oysa biz de tıkış tıkıştık arabada. Sonra, akşama doğru, Ünye'den dönerken tekrar geçtik Mikael'in yanından. O hala kan ter içinde tırmanıyordu. Annem daha bir acıdı. Birşeyler almak için, arabaya atlayıp babamla Niksar'a doğru yola çıktığımızda akşam olmuştu. Üçüncü kez karşılaştık Mika-el'le. Hala bisikletin üzerindeydi. Tırmanışı bitirmiş, bisikleti yayladan aşağı salmıştı. Bu kez bizim arabada da boş ya, babam "Sor bakalım, nereye gidiyor" dedi. "Hi" diyerek Mikael'in bisikletine yaklaşmamın üzerinden 15 yıldan fazla zaman geçti.

Mikael'in o "Hi"dan sonra evimizde konuk olduğu bir haftayı hiçbirimiz unutamadık. Hemen her akşam gezip dolaştığı yerlere ilişkin öykülerini anlattırıp dinledik. Çocukların ağzı kulaklarındaydı. Mikael'in Afrika çöllerinde, dağlarda, ormanlarda geçirdiği zamana ilişkin anılarını, vahşi hayvanlarla yaşadıklarını bir masal dinlermiş gibi dinlediler. Afrika'da çadırını kurup, sonra aslanlar ona dokunmasın diye etrafına çişiyle bir daire çizdiğini anlatırken büyülenmiş gibi bakıyorlardı. "Sabah çadırdan çıktım, baktım ki bir aslan, benim işaretlediğim dairenin dışında oturmuş beni seyrediyor. Pek çok vahşi hayvan kendi bölgesini çişiyle işaretler ve başka hayvanlar da oraya giremez" dediğinde gözleri hayretle daha bir açılmıştı çocukların.

Mikael bir "kaşifti. "Dünyada keşfedilecek ne kaldı ki" diye düşünerek garipsemiştik mesleğini. O günlerde bisikletle gerçekleştirdiği dünya turunun tam ortasındaydı. Geceleri Mikael, gündüzleri ben konuşuyordum. Öyle çok soru soruyordu ki yaşadığımız hayata dair. Saatlerce, günlerce Türkiye'yi anlatmıştım ona. Hapisanelerimizi, direniş komitelerimizi, nasıl bir yaşam düşlediğimizi... Şimdi daha iyi anlıyorum ki, Mikael yalnızca el değmemiş toprakların, yaban hayatların peşinde değildi. O, hayatın kendisinin peşindeydi aslında.

Yaşamın sırlarını keşfetmek ve modern dünyanın insanlarına anlatmak için pedal basıyor, bazen at sırtında, bazen yürüyerek bilinmezlere gidip geliyordu. Titti ile evlendi ve beraber dolaştılar Patagonya'yı. En son Siber-ya'daydılar. Kolyma nehri boyunca yürüdüler Sibirya'nın dondurucu soğuğunda. O nehrin yerli halkları Çukçişlerle, Evenklerle, Yakutlarla, Yagahirlerle dostluklar kurdular.

Şimdi, dünyanın dört bir yanını dolaşıp Sibirya'dan derlediklerini anlatıyor Mikael. O gezinin ürünü konuşmalar, kitaplar, filmlerle karşımıza çıkıyor. British Royal Geographic Institute'da bütün zamanların en iyi konuşmacısı seçildi. Yaşadığı bölgenin büyükelçisi olmakla, İsveç Kralı'dan aldığı madalya ile ve daha nice ödülle onurlandırıldı.

Ödül törenlerinin sonuncusunda, "Bu bir onur, ama daha çok bu madalyanın Kuzey-Doğu Siberya'da Kolyma Nehri boyunda yaşayan halkların yaşamının belgelenmesine verilmesi güzel" dedi. "Az bilinen yerel halklara ve onların kültürlerine daha fazla eğilmemiz gerekiyor, kişisel kahramanlıklara değil. Tarihin kutupları falan fetheden beyaz insana nasıl böyle övgülerle dolu olduğuna hayret ediyorum, oysa yerel halklar en azından 5000 yıldır o kutuplarda dolaşıyor ve yaşıyorlar".

Bisikletle gelen dostumu, Mikeal Stran-berg'i, bugün anımsamama neden olan bir stadyum dolusu Real Zaragoza taraftarının ırkçı sloganları ve Kamerunlu golcü Samuel Eto'o'yu maymun sesleri çıkararak protesto etmeleriydi.

Kendini bir halt sanan küçük beyaz ırkçı beyinlere dünyanın renklerini anlatacak Mikael-ler'e o kadar çok ihtiyaç var ki. "Yerel halklardan devşireceğimiz ne çok bilgi var... Sibirya doğasında bulmak istediklerimiz modern insanın yaşamına da yeni bir perspektif sunabilir." Bas pedala, Bisikletle Gelen Adam, bunları duymaya dünyanın hala gereksinimi var!

Not: Mikael ve Titti'nin keşiflerini www.siberia.nu ve www.strandberg.se adreslerinden izleyebilirsiniz.